การจะได้ลายสักมา 1 ลาย ต้องเสียอะไรไปบ้าง?
หลายคนอาจคิดแค่เงินที่ต้องเอาไปจ่ายกับช่างสัก
แต่จริงๆ มีอะไรที่มากกว่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการอดทนต่อความเจ็บปวด รวมถึงเวลาที่เสียไป ซึ่งเราต้องยินยอมให้ช่างสักจนกว่าจะจบงาน หรือบางทีก็ไปตามนัดมากกว่า 1 ครั้ง
เมื่อถามครูแซคถึงรอยสัก ที่ใช้เวลานานที่สุดตามประสบการณ์ตลอดการทำงานในสายอาชีพนี้ งานชิ้นนั้นคืองานสักนาจาบนหลังครูเอ๋ย อยู่ที่ 1 ปีกว่าๆ สักไปทั้งหมด 17 รอบเลย กว่าได้งานที่สมบูรณ์ !
ในเมื่อราคามันสูงกว่าที่เห็น แปลว่าลายที่เราไปสักกับช่าง มันต้องคุ้มมากพอกับราคาที่เราต้องจ่าย ทั้งในเรื่องของ เงิน เวลา และการอดทนต่อความเจ็บปวดที่ยาวนานจนกว่างานสักชิ้นนั้นจะเสร็จ เพราะมันคงไม่ดีใช่ไหมคะ? ถ้าจะสักไปแล้วรู้สึกเจ็บแล้วยกเลิกกลางคัน ไม่ขอทนกับมันอีกแล้ว กลายเป็นลายที่มันคาราคาซังค้างเติ่งอยู่แบบนั้น
ความเจ็บที่เกิดจากงานสัก เป็นอารมณ์แบบหนึ่ง และมันก็ทำให้เราจดจำความเจ็บปวด ที่เกิดจากการสักลายๆ นั้นไปโดยที่เรารู้หรือไม่รู้ตัวก็ตาม ดังนั้นแล้ว ในเมื่อจะจำทั้งที ลายที่เลือกต้องคุ้มค่าพอกับการทำให้เราอดทนเจ็บเสียหน่อย จริงไหม ?
ความจริงแล้ว ถ้าให้เล่าในเชิงวิทยาศาสตร์ มันก็มีเหตุผลมารองรับนะคะ ตอนเด็กๆ ที่เคยไปโรงเรียน เคยไหมว่าเราท่องจำสิ่งที่สอน แบบได้บ้าง ไม่ได้บ้างไหม ?
แต่กลับกัน ให้ลองนึกถึงเวลาที่เรามีความสุขที่สุดในชีวิต เช่น วันนั้นอาจเป็นวันที่แฟนกับเราคบกันวันแรก ไม่รู้เหมือนกันว่าใครขอใครเป็นแฟนก่อน วันนั้นเป็นวันอะไร ? วันนั้นไปทำอะไรกันบ้าง วันนั้นกินมื้ออาหารแบบไหน แฟนให้อะไรเรา ? เขาทำอะไรให้เรา
โอ้โห ! พอเป็นอย่างหลังคือจำแม่นเลย จริงป่ะ
สาเหตุหลักๆ มันเป็นเพราะว่า สมองของเราสามารถจดจำแบบระยะยาว และเราจะจำมันได้ดี เมื่อเรามีอารมณ์เข้ามาร่วมค่ะ และเมื่อเราจำมันได้แบบระยะยาวแล้วล่ะก็ สิ่งนั้นจะกลายเป็นว่ามีอิทธิพลกับเรา ร่วมๆ ไป กรณีตอนเด็กๆ เราอาจไม่ได้อินกับบทเรียน เพราะเราอาจถูกบังคับว่าต้องเรียนนะ เราเลยไม่ได้มีอารมณ์ที่อยากจะจำบทเรียนสักเท่าไหร่ บางคนนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ยิ่งเบื่อการศึกษาภาคบังคับไปเลยอีก
แต่กรณีคบกับแฟนวันแรก เราอาจจำรายละเอียดได้ถี่ยิบ เพราะอารมณ์มันมาค่ะ พออะไรก็ตาม บวกกับอารมณ์แล้วเนี่ย (แถวบ้านเรียกอิน) เรายิ่งจำนาน จำไม่ลืมเลยทีเดียว !!
ในกรณีลายสัก ความรู้สึกของคุณเกิดขึ้นตั้งแต่วันแรกที่รู้สึกว่าอยากสักและต้องช่างคนนี้เท่านั้นแล้วล่ะ ตั้งแต่กระบวนการเลือกลายที่ชอบด้วยอารมณ์พอใจ และเต็มใจสุดๆ จ่ายเงินให้ช่างด้วยอารมณ์ที่อยากให้เขาทำงานที่ดีที่สุดบนร่างกายของคุณ และอนุญาตให้เขาเอาเข็มสักมาทำให้คุณเจ็บ แน่นอนว่าถ้าไม่เชื่อใจหรือไว้ใจช่างคนนี้ คงไม่ให้เขาสักหรอก จริงมั้ย ? อาจจะมีการนอนหรือนั่งให้ช่างสัก สักด้วยอารมณ์เจ็บชิ-หาย ยิ่งตอนที่กระดาษทิชชู่เช็ดนี่นะ หนักกว่าเข็มสักไปอีกกก นั่งหรือนอนจนเมื่อยสุดๆ แถมกลับบ้านมายังต้องเจออารมณ์คันรอยสักยิบๆๆๆๆๆ แถมยังต้องอดทนไม่เกาอย่างทรมานในความคันอีก (เดี๋ยวช่างตีมือ แฮ่) และถ้าคุณอดทนผ่านมันไปได้…. คุณก็เห็นรอยสักนั้น ที่คุณพอใจไปแบบทุกวันไปเลยล่ะ
เมื่อลองนึกดู กว่าจะได้ลายมาหนึ่งลายบนร่างกาย จ่ายไปหลายอย่างเหมือนกันนะ ไม่ใช่แค่เงินเพียงอย่างเดียว
รอยสักที่เราอุตส่าห์อดทนมาตั้งนาน จึงเต็มไปด้วยความภูมิใจยังไงล่ะ !
เพราะความภูมิใจ ความพึงพอใจมันจะเกิดก็ต่อเมื่อ คุณสามารถที่จะอดทนจนช่างจรดปลายเข็มวินาทีสุดท้าย และอดทนที่จะไม่เกาแผล ตามที่ช่างแนะนำด้วยยังไงล่ะ
ความสำเร็จที่เกิดตรงหน้า คือรอยสักที่คุณเลือกเอง
น่าจะเรียกได้ว่า ใช้หลักการเดียวกับการอธิบายความสำเร็จได้ก็คงไม่ผิดนัก ก่อนเราจะได้ยินดีกับความสำเร็จ เราเองต้องฝ่าฟันกับความลำบาก ความเจ็บปวด ความอดทน และเมื่อความสำเร็จเกิดขึ้น เราเลยดื่มด่ำและพอใจไปกับมัน
ในเมื่อกว่าจะได้รอยสักมา 1 ลาย ต้องจ่ายมากมายขนาดนี้
ลองละเมียดกับการเลือกก่อนไปหาช่างนิดนึงนะคะ
เพราะมันอยู่กับเราไปอีกหลายปีเลยล่ะ
ว่าแล้วก็ป้ายยาบทความก่อนหน้า เผื่อใครคิดไม่ออกว่าจะสักอะไรดี 😛
เกี่ยวกับผู้เขียน
